جمعِ اضداد باش!

شاید یکی از معیارهای سنجش دوست این باشد که با او نترسی از سکوت، هول نکنی از جای خالی واژه‌ها، فکرت نرود به گمانه‌زنی‌های پشت بی‌حرفی. بنشینی و نگاه کنی و خاطرت جمع باشد که این تعلیق هم خواستنی‌ست. 

از فاصله وحشت داریم، هر خلأیی را باید پر کرد؛ خواه میان دو کلام، میان دو دست، میان دو اندیشه. ما جزئی از جهان شده‌ایم بی‌آنکه بلد باشیم هستی را در خود جای دهیم. و هستی یعنی بود و نبود، سایه و نور، صدا و سکوت...