آرسام

چند دیوار آن‌طرف‌تر، لی‌لی‌پوتی مو هویجی تارهای صوتی‌اش را ورز می‌دهد تا یکی از همین روزها اولین کلامش را بر زبان آرد. "آ" را خوب می‌کشد؛ به وقت اعتراض، ممتد و پر فراز و فرود. "آ" های شیطنتی‌اش کوتاه‌اند، بریده و زیر. "آ" های عصبانیتش؛ یک‌دست، خطی، بی‌منتها. تمرین سخن گفتنش اما سواست؛ هیجان‌زده، نامطمئن و جست‌وجوگر. به دنبال صدای خویش و نه تقلیدی از طنین دیگران. ذات طبیعت است انگار، که مبارز باشی، حتا چندوجبی. و با پشتکار و بی‌خستگی، هر روز، بارها و بارها سر دهی آآآ...