گاهی راهت جداست

برای آنچه که نسبت بدان حق انتخاب نداشتی، افسوس نخور. تفاوت‌های ذاتی‌ات را بپذیر؛ آدم‌ها حامل ژن‌های بی‌شماری‌اند. دست‌چین کردن طبیعت، ممکن نیست. راه‌های زیادی برای تجربه و آموختن پیشِ رو داریم؛ چیزهایی که به ارث نبرده‌ایم را می‌شود اکتسابی به‌دست آورد. هیچ‌چیز ثابت نیست، آدم هم با همه‌ی سرسختی و لجبازی‌اش چرخه‌ی تغییر و تبدیل را طی می‌کند، حتا اگر دست به انکار زند و منِ درونش را به گمان، حبس کرده باشد. میان این حجم از مبارزه و تلاش و خوددرگیری، کمی هم بیاساییم. گاهی تنها نیازمان، نه معجزه، که قدری سکون و سکوت است. بر سکویی مشرف به خودت بنشینی و از نسیمی که گونه‌هات را بوسه می‌زند لذت ببری. سخت است و ما پیچیده‌ترش کردیم، زندگی را می‌گویم. یک چیزهایی را باید باور کرد؛ نشانه‌اند، درست مانند راه‌یابی که علامت می‌دهد: از مسیر خارج شو، مقصد جای دیگری‌ست.