آهسته و خُرد

تا دلت بخواد برای هم نسخه پیچیدیم و "وای آره درست می‌گی" تحویل هم دادیم. ولی... (همیشه یه ولی در میونه)، وقتی آدم‌ها از مسیرهای متفاوتی می‌گذرن، درک متفاوتی هم نسبت به موضوعی واحد پیدا می‌کنن. در نتیجه مهم نیست اون چه‌قدر از راز و شکرگزاری و اثر مرکب حرف بزنه و من چه‌قدر از آرمان‌های اجتماعی داد سخن بدم. در نهایت ما دو مخاطب جداافتاده از هم‌ایم که قلبا باوری به باورهای دیگری نداریم! و صرفا گفت‌وگویی رو انجام دادیم و خوشحال از سهم خودمون رو ادا کردن (حرف زدن)، کیف‌هامونو روی دوش می‌اندازیم و تا درودی دیگه بدرود.

با این وجود، کاملا بی‌تفاوت هم نخواهیم گذشت. روزی، لحظه‌ای فرامی‌رسه که جمله‌ها رو به یاد می‌آری و لبخند می‌زنی. #واژه‌بافی