قدرِ خودت رو بدون. اگه تو نبودی، من با تنهاییم چی‌کار می‌کردم؟

نمی‌دانم از قید بی‌رحمانه‌ی "همیشه" استفاده کنم، یا بگویم "اغلب"؟ تا جایی که به یاد دارم، من برای خودم کم بوده‌ام؛ ناکافی، ناراضی و خُرد. و اندوهِ این گزاره، پایش فراتر از ماضی‌هاست. اما احساسی از تغییر، یک‌جور پیش‌آگاهی، قلبم را نوازش می‌دهد. و درست در میانه‌ی این جدال، بوبن می‌گوید: "دریافتم که باید به سمت زندگیِ بی‌خیال بازگردم. من دریافتم که در مورد زندگی، نباید به هیچ‌کس گوش کرد..." میراثِ زیستن، در از آنِ خود بودن است. کاش از عمقِ جان باور کنم... #واژه‌بافی