هیچ!

هر اندازه هم خوددرمانگر باشی و خوشبین به روزهای پیشِ رو، وقت‌هایی هست که کوچک‌ترین موج، ظریف‌ترین تلنگر، تو را برمی‌آشوبد. هرآنچه از امید افراشته بودی و زیر سایه‌اش طاقت می‌آوردی زندگی را، فرومی‌ریزد و آوار می‌شود روی سرت. که همه‌ی وجودت درد می‌شود... نه توانِ گفتنت هست و نه یارای سکوت. غرورآمیز است یا مضحک؟! این که می‌دانی باز هم جان به‌در خواهی برد و فردا...، فردا طلوعی دگر در پیش است.